“อ ย่ า ลืมแม่นะลูก” ในวันที่แม่ แ ก่ ตัวลง
เมื่อตอนที่แม่ เริ่มออกเดินทาง
แม่ก็เป็นเ ด็ กผู้หญิงคนหนึ่ง
ผ่ านคืนวัน มีความฝัน
มีชีวิตเป็นของตัวเอง เหมือนกับเรา
แม่เดินทางมาเจอ ความรัก
มีชีวิตคู่ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว
ผ่ านวันที่ตื่นเต้นที่สุด
คือวันที่ รู้ว่าในครรภ์ของแม่ มีเราอยู่ในนั้น
เป็นจุดเริ่มต้นของเวล ากว่า 9 เดือน
ที่แม่ต้องแบก น้ำหนักกว่า 10 กิโลกรัม
แม่เริ่มใช้ชีวิต อย่ างระมัดระวัง มากขึ้น
แม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่จะเป็นอัน ต ร า ย
และวันที่แม่เ จ็ บ ป ว ด แสน ส า หั ส ก็มาถึง
วันแรกที่แม่ ได้เห็นหน้าเรา
“เต็มไปด้วยความสุข แต่แม่ก็เ จ็ บ ป ว ด”
ชีวิตส่วนตัวของแม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
Loading...
ความฝัน อาจถูกพักไปบ้าง แต่ก็เต็มใจ
ข้าวของเครื่องใช้ลดลงเหลือ เท่าที่จำเป็น
รูปร่างหน้าตาที่ สวยงามของผู้หญิงคนหนึ่ง
ไม่สำคัญเท่าลูก ของแม่อีกแล้ว
“เรื่องอื่นๆ ของแม่ ช่างมันก่อนเถอะ”
อนาคตของตัวเอง ที่แม่เคยคิดถึง
ถูกแทนที่ด้วย อนาคตของลูก จนหมดสิ้น
เราจะปลอดภั ยไหม เราจะเป็นเ ด็ ก ดีหรือเปล่ า
เราจะเรียนอะไร เราจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นไหม
แม่พย าย ามทุกอย่ างให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
แม่เสกทุกอย่ าง ให้เ ด็ กน้อยของแม่เติบโตอย่ างดี
“เหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้”
แล้วเราก็เติบโต
แม่เริ่มพบกับความห่างเหินของลูก ที่เคยตัวเล็ก
แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่น ที่เราเคยสนุก ด้วยแล้ว
แม่เห็นใบหน้าที่ เราหงุดหงิดใส่มากขึ้น
ขณะเดียวกันก็เห็น รอยยิ้ม ที่แม่เคยได้รับ
แต่ผู้รับกล าย เป็นเพื่อนของเรา
“น้อยใจ แต่ทำอะไรไม่ได้”
วันที่แม่โล่งใจ อย่ างที่สุดคือ วันที่เราเรียนจบ
Loading...
แม่ฝ่าฟั นมามากมายกว่า จะได้ปริญญาใบนี้มา
แม่คิดว่าหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ย
แต่ขณะที่แม่มองดูเราถ่ายรูป สนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิต
แม่ก็รู้ตัวว่า แม่คิด ผิ ด แล้ว
ลูกจะได้งานที่ดี หรือเปล่ า
ลูกจะมีแฟนที่รักลูก เหมือนที่แม่รักไหม
เขาจะดูแลลูกอย่ างที่ แม่ทะนุถนอมหรือเปล่ า
ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ลูกจะอยู่ต่อยังไง
“โตแค่ไหนแม่ก็เห็น ภาพเ ด็ กตัวน้อยๆของแม่เสมอ”
ลูกของแม่ค่อยๆ ออกเดินทาง ในชีวิตของตัวเอง
เรามีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้น
จนบทบาท การเป็นลูกของแม่ น้อยลงกว่าเดิม
แม่รู้แล้วว่า ถึงเวล าต้องปล่อยวาง
ลูกมีชีวิตของลูกแล้ว แต่แม่ไม่เคยวางได้เลย
แม่ยังรักและห่วงลูก ของแม่เสมอ
“อย่ าลืมแม่นะลูก” แม่แก่ตัวลง
พร้อมกับนับถอยหลัง การจาก ล า
เป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย ที่ต้องเผชิญความเสื่อมถอย
สองแขนที่อุ้มลูก มาหล ายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้ว
สองขาที่เคยพา ลูก ไปไหนต่อไหน ต้องใช้ไม้เท้าพยุง
วาจาที่เคยเป็น เ สี ยงกล่อมลูก เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
ส มองที่เคยใช้ ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มล างเลือน
หัวใจที่เคยสู้ฝ่า ฟั น ปัญหาให้ลูก บีบตัวน้อยลง
“แม่เหมือนก้อนน้ำแ ข็ ง ที่วางตั้งอยู่กล างแดด”
วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางในชีวิตของเรา
ลองหันไปมองหน้าแม่ ของเราให้เต็มตา
มองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทาง ที่ผ่ านมาของแม่
วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากแล้ว
ขอแค่อย่ าลืมการเดินทางที่ผ่ านมาของแม่
นี่เป็นการเดินทางของความรักที่วิเศษที่สุด
แด่แม่และลูกของแม่ทุกคน เพราะคำพูดบางคำ เปลี่ยนชีวิตบางคน
Loading...
ขอบคุณแหล่งที่มา bangpunsara
0 comments:
Post a Comment