แก่เฒ่าอย่างมีความสุข อยู่อย่างไรให้ลูก ห ล า น รักเคารพ
จงแก่อย่างมีคุณค่า จงชราอย่างมีคุณภาพ อยู่ไปนานๆ
ให้ลูกหล านเคารพรัก มิใช่อยู่ให้ลูกหล านรังเกียจ
จนต้องหนีหาย อย่าแก่เพียงเพราะกินข้าว เฒ่าเพราะอยู่นาน
เมื่ออายุมากขึ้นจงมีความสุขมากขึ้นตามอายุ
– เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักวางมือ
คุณไม่มีทางทำงานไปได้ตลอดชีวิต หรือ คิด ดูแลลูกหล าน
ไปจนวันสุดท้ายของพวกเขาได้ ดังนั้นต้องรู้จักวางมือ
ลูกหล านมีบุญวาสนาและทางเดินของลูกหล าน
หากคิดแทนทำแทนไปเ สี ยหมด คุณเหนื่อยตลอดชาติ
วันหนึ่งที่คุณจากไปพวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อยังไง?
การรู้จักวางมือคือการฝึกเชื่อใจในลูกหล าน
และเป็นการส่งเสริมลูกหล านไปในตัว
อย่าให้เขาด่ าว่าเก่งแต่รุ่นพ่อแม่ แต่ลูกหล านไม่เ อ าไหน
– เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักปล่อยวาง
ต้องรู้จักปล่อยวางเรื่องราวบางอย่าง ที่ควรวางต้องรู้จักปล่อย
เพราะใจของคนเราแบกรับได้จำกั ด อย่าเ อ าแต่คับแ ค้ นฝังใจ
ปล่อยวางตำแหน่งฐานะที่เคยดำรง ปล่อยวางชื่อเ สี ยงสักการะที่เคยครอบครอง
ปล่อยวางอดีต เรียนรู้ในการใช้ชีวิตในปัจจุบัน เป็นสุขได้ในวัยชรา
– เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักตัดใจ
บางสิ่ง บางอย่าง เมื่อสูญเ สี ยไปแล้วก็อย่าได้ยึดผูก
คิดให้ได้ว่าเดิมทีมันก็ไม่ได้เป็นของคุณ
และ วันสุดท้ายในชีวิตคุณก็เ อ าอะไรไปไม่ได้
ดังนั้น ตัดใจได้ในสิ่งที่สูญเ สี ยไปแล้ว
จึงสามา รถมีความสุขกับสิ่งที่ควรมีอยู่ไว้ได้
– เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักวางอารมณ์
สังคมในอดีตมีความย ากของคนในอดีต
สังคมในปัจจุบันมีความย ากของคนในปัจจุบัน
อย่าเ อ าความคิดตนเองมาเป็นที่ตั้ง
ไม่พอใจอะไรก็ด่ าว่าลูกหล านด้วยอารมณ์
หากทำแบบนี้ครั้งหนึ่ง คุณธรรมของตนหายไปครั้งหนึ่ง
วาสนาของลูกหล านหายไปส่วนหนึ่ง
เพราะพ่อแม่คือพระพรหมของลูก
หากพ่อแม่เ อ าแต่แช่งด่ า ลูกหล านจะเจริญได้ อย่างไร?
– เมื่ออายุมากขึ้น เปรียบไปดั่งไม้ใกล้ฝั่ง
ตัณหาต้องลดลง ความโลภ ความโกรธ ความหลงต้องลดลง
คุณธรรมความสุขุมต้องมากขึ้น ความเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขาต้องมากขึ้น
หมั่นเตือนตัวเองนะ อยู่ให้ลูกหล านเคารพรัก
มิใช่อยู่ให้ลูกหล านหวาดกลัวจนไม่มีใครยอมเข้าใกล้
ขอบคุณแหล่งที่มา verrysmilejung
0 comments:
Post a Comment